از ویژگی های مناطق کوهستانی وجود کوه ها و دره ها است. تقریبا نیمی از سرزمین ایران توسط کوه ها احاطه شده است، عامل ارتفاع موجب سردی هوا میگردد، بنابراین از آنجایی که جلوگیری میکند از نفوذ ابرها موجب میشود که ابرها اشباء شده و ریزش در این نواحی گسترده است، بنابراین آب های جاری به وفور در این نواحی یافت می شود و از این رو سبب ایجاد پوشش گیاهی نیز است

در مناطق خشک و نیمه خشک (کویری) به ویژه در عرض های جغرافیایی پایین (نزدیک به مدار رأس السرطان و خط استوا) تابش خورشید و کمبود آب و غیره محدودیت های زیادی را در زمینه های مختلف به وجود می آورد. در این مناطق به علت فقر ابر، رطوبت هوا و تابش شدید خورشید به ویژه در تابستان روزها خیلی گرم و شبها بالنسبه خنک است.از دیگر خصوصیات مناطق بیابانی وزش زیاد باد است، این بادها یا محلی است یا از جای دیگر منشأ میگیرد به هر حال این وزش باد میزان تبخیر و رطوبت نسبی را بیشتر کاهش داده و موجب فرسایش نیز می شود.

از ویژگی های این نواحی هموار وجود نسبی پوشش گیاهی است که درصد مرغوبیت و نا مرغوب بودن با توجه به جنس خاک، میزان بارش، دست نخورده بودن و همچنین دیگر خواص آن، بستگی به طبیعت منطقه و اثر آنها دارد.این نواحی مستعد چرای دام است و از آنجایی که طبیعت سرسختی ندارد فعالیت های مختلف انسانی در این مناطق بسیار گسترده تر می باشد از این رو بیشترین جمعیت کشور در این نواحی ساکن هستند.

اغلب مناطق جنگلی در عرصه هایی ایجاد می شوند که از میزان بارش، رطوبت، دما و نور بسیار مناسبی برخوردار باشد. در ایران میتوان مناطق جنگلی را در چهار دسته تقسیم نمود، این تقسیم بندی شامل جنگلهای جنوبی دریای خزر یا جنگلهای هیرکانی شمال کشور ایران، جنگلهای ارتفاعات زاگرس، جنگلهای مرکزی و جنوب که به عنوان جنگل حرا شناخته می شوند و جنگلهای ارس باران. از ویژگی مناطق جنگلی نسبت زیاد بارندگی است و دمای و رطوبت نسبی با تغییرات کم است.