سرزمین ایران جزء چند کشور نخست با بیشترین پیشینه تاریخ و تمدن در بین تمام کشورهای جهان بوده و از نظر تعداد میراث ثبت شده جهانی

روستای خرمده (شهرستان دماوند)
سرزمین ایران جزء چند کشور نخست با بیشترین پیشینه تاریخ و تمدن در بین تمام کشورهای جهان بوده و از نظر تعداد میراث ثبت شده جهانی در بین کشورهای برتر دنیا قرار دارد، استان تهران نیز به تبع دارای جاذبه های گردشگری، باستانی و طبیعی بسیاری است که قلعه و خانه روستای خرمده شهرستان دماوند یکی از آثار تاریخی و دیدنی این استان می باشد. پیشینه روستای خرمده مربوط به دوره قاجار است که در شهرستان دماوند واقع شده. اثر قلعه و خانه روستای خرمده در تاریخ ۹ اردیبهشت ۱۳۸۲ با شماره ثبت ۸۵۲۲ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

در ایران بیش از 30 هزار جاذبه گردشگری، طبیعی و فرهنگی وجود دارد. همچنین بهتر است بدانید ایران، مقام نخست جهان در میان کشورهای جهان از نظر تعداد شهرهای جهانی صنایع دستی را دارا می باشد. با توجه به این که ایران دارای اقلیم های بسیار متنوع آب و هوایی است و به عنوان یکی از امن ترین مقصدهای گردشگری شناخته و معرفی شده است، فرصت بی نظیری برای همه علاقه مندان به صنعت گردشگری در ایران و سراسر دنیا است تا با سفر به ایران و استان تهران، از این همه جاذبه گردشگری، طبیعی، میراث فرهنگی، صنایع دستی بازدید نمایند.

روستای خرمده در قسمت جنوبی بخش مرکزی شهرستان دماونددر مسیر رودخانه ی دائمی تاررود در فاصله ی ۱۰ کیلومتری مرکز شهر دماوند بر دامنه ی غربی روستا با شیب تندی رو به آفتاب بنا گردیده است. قله کوه زیبای زردکوه در میان رشته کوههای سرخ رنگ رو به روی روستا خودنمایی میکند. خرمده از شمال به دهستان مراء، از جنوب به روستای کاجان، از شرق به مزرعه جوز درخت و از غرب به مرغزار آخوربدین محدود میگردد. این روستا از نظر تقسیمات کشوری جزء دهستان تاررود و بخش مرکزی شهرستان دماوند از توابع استان تهران میباشد. روستای خرمده با موقعیت جغرافیایی خود در ۳۵درجه و ۳۸ دقیقه ۴/ ۲۸ثانیه عرض جغرافیایی و در ۵۲ درجه و صفر دقیقه و ۲/۲۲ ثانیه طول جغرافیایی و در ارتفاع ۱۷۱۷ متر از سطح دریاست که با کد رایانه ای در اداره کل آمار کشور مشخص گردیده است.
آب و هوا روستا، اغلب با آب و هوای سرد و کوهستانی که از دو طرف شرق و غرب توسط کوه های بلند محصور شده است ناشی شده و در زمستانها سرد و تابستان های معتدل میباشد. اولین سرشماری رسمی که اطلاعاتی در خصوص این روستا بدست میدهد سرشماری عمومی سال۱۳۳۵ میباشد که بدین شرح است: روستای خرمده با ۲۳ خانوار و ۱۱۳ نفر جمعیت که ۷۰ نفر باسواد دارد و ۹۷ نفر از این جمعیت بیش از ۶ سال دارندکه ۲۴ نفر آنان شاغلند اهالی این روستا جمعا از ۱۰۰ گوسفند و گاو وگوساله نگهداری میکنند. درحال حاضر روستا دارای راه آسفالته، پل فلزی بر روی رودخانه تاررود، دفتر شورا، کتابخانه، پایگاه بسیج و کانون فرهنگی میباشد. وجود آب آشامیدنی، برق و تلفن نیز از مزایای این روستاست.

شغل اصلی مردم روستا کشاورزی مردم روستا کشاورزی و باغداری است. کشاورزی به روش کاربر بوده و از باغات روستا سالانه ۳۰۰ تن محصول بدست می آید. مطابق آمار منتشر شده بخشداری مرکزی در سال ۱۳۷۰ از میزان کل ۳۰۰ تن محصولات روستا تنها ۴٪ به مصرف داخلی میرسد و بقیه به فروش میرسد مطابق آمار سال ۱۳۷۰ بخشداری مرکزی دماوند محصولات کشاورزی روستا و مقدار تولید آن در یک سال زارعی مشخص و محدود است که بیشتر به شرح ذیل است: سیب درختی، گیلاس، گردو، زردآلو، گندم، صیفی جات(پیاز، لوبیا، کدو، خیار،گوجه و سیب زمینی). از نظر اقتصادی گردو گرانترین و عمده ترین منبع در آمد روستاست و میزان تولید گردو رو به رشد است.

در گذشته نیمی از درآمد روستاییان از طریق پرورش گاو،گوسفندومرغ تامین میگردید اما درسالهای اخیر تقریبا دامداری ودامپروری در روستا تعطیل گردیده است متاسفانه روستا با تغییر کاربری خود به مصرف کننده صرف محصولات دامی تبدیل شده است. اهالی خرمده مردمی مسلمان بوده که مذهب شیعه اثنی عشری دارند. مردم روستای آخوربدین به زبان فارسی تکلم میکنند ولهجه ی خاصی نیز ندارند در حالی که موسس روستا خود یکی از کردهای تبعیدی از طایفه شادلو بوده است و همسایگان روستا نیز دارای زبان و لهجه میباشند اما این روستا نه به زبان کردی آشنایی دارد ونه زبان روستا های مجاور در لهجه وزبان اهالی تاثیر گذاشته است.گرچه کاربرد برخی واژگان قدیمی مربوط به ادبیات زمان قاجار در بین بزرگان روستا متداول است اما اصل زبان روستا فارسی است. تحقیقات در خصوص وجه تسمیه روستا نشان میدهد که در ایران قدیم (قبل از اسلام) یکی از مشاغل مهم حکومتی بعد ار وزارت شغل آخور بد بوده که وظیفه ی تیمار اسبهای شاه راداشته است و به نوعی وزیر ترابری فعلی بوده است. وجود اسطبل هایی در روستا این فرضیه را تقویت می نماید که چند تن از این آخور بدها در روستا سکنی پیدا کرده وبه واسطه ی حضور آنها نام روستا آخوربدین نهاده شده است.
وجود قلعه، خانه های قدیمی، قبرستانها، دیده بانی های متعدد و آثار دست ساخته بشری در این محدوده نشان دهنده وجود آثار بیشتر در این روستا است متاسفانه در سالهای اخیر به جهت عدم توجه متولیان آثار تاریخی و عدم اهتمام اهال روستا این آثار رو به نابودی گذاشته است اما تعدادی از این آثار به جای مانده که میتواند زمینه جذب میهمانان روستا را فراهم نماید عبارتند از: چنار کهنسال روستا، قلعه و برج قدیمی روستا، قبرستان های متعدد قدیمی و حمام قدیمی(منبع: هتل آفتاب، iranvillage.ir و سایرین).