کشت صنعتی، اصطلاحی است معادل کشاورزی صنعتی و کشت انبوه در مقیاس بزرگ، برخی آن را معادل کشاورزی متمرکز، تجاری و یا حتی مکانیزه معرفی میکنند. در این نوع از زراعت هدر رفت منابع کم و به ازای به‌کارگیری سرمایه و ماشین آلات، استفاده از نیروی انسانی کاهش میابد البته به نسبت نیز از آفت‌کش‌ها و کودهای شیمیایی در زمین استفاده میشود.
کشت و دامداری صنعتی مخالفانی دارند که بر این باورند اعمال سیاست‌های پیشبرد این گونه کشاورزی اثرات مخرب بر محیط زیست و انسان می‌گذارد زیرا باعث نابودی حشرات شده و مواد شیمیایی بر تندرستی انسان اثر گذار است. بنابراین کشت صنعتی بیشتر جنبه اقتصادی داشته و موجب افزایش تولید در محصولاتی منحصربفرد است. چندکشتی، تنوع کشت، کشت مخلوط و درهم‌كشتي (درهم‌كاري) نیز در واقع پرورش همزمان یا پشت سرهم دو یا چند محصول در یک قطعه زمین و در مدت یک سال زراعی است. در واقع به طور کلی به زراعت چند کشتی، زراعت مخلوط نیز گفته می شود که انواع مختلفی دارد. کشاورزان در سیستم های چند کشتی باید منابع را بین چندین فعالیت تقسیم کنند و ممکن است از نظر اقتصادی چندان به صرفه نباشد. تک محصولی بودن نیز دربردارنده کشت در یک زمین مشخص تنها یک نوع محصول زراعی است این روش بر خلاف کشت چند محصولی میباشد. در این نوع کشت قطعات مختلف زمین به صورت مشارکتی یا انفرادی و به صورت سفارشی یا بر حسب نیاز و حتی بر اساس شرایط قابل بهره برداری به تولید یک واحد یا چند نوع محصول محدود و مشخص اختصاص داده میشود. بدین روش که با این فرآیند نیاز به آن محصول ازبین رفته و موجب خود کفایی و کشت تخصصی گردد.
از حکمت های ناشناخته کشاورزی و باغداری سنتی در تمدن های کهن، که توانسته زمین های کشاورزی را هزاران سال سرزنده و سر پا نگهدارد، همین تنوع در کشت انواع و ارقام گیاهان و درختان مزروعی در قطعاتی کنار یکدیگر (چند کشتی) و باهم کاشتن گیاهان زراعی به صورت همزمان و هم مکان (هم کشتی) همچنین کاشت گیاهان زراعی و درختان با یکدیگر و کاشتن درختان مختلف در فضایی واحد و یا نزدیک به یکدیگر باشد. به عبارت دیگر، تأکید بر اصل مشارکت در برنامه ریزی از این جهت است که توسعه بیش از همه به انگیزش و یادگیری نیازمند است و در بهبود و کفایت مستمر توانایی های درونی تجلی می یابد. برای نیل به اصلی ترین هدف توسعه روستایی که ایجاد اعتماد به نفس لازم در جمعیت روستایی است، گذار از مراحلی همچون: تأمین معاش زیستی، افزایش سطح استاندارد زندگی در جامعه روستایی، ارتقای کیفی نیروی انسانی از طریق آموزش و ترویج شیوه های نوین زراعت، باغداری، دامداری و... در جهت بهبود وضعیت اقتصادی آنان، ایجاد زمینه های مشارکت در بین روستاییان در انجام پروژه های عمرانی، اجتماعی و سیاسی جامعه روستایی، ضروری است. در فرایند توسعه جوامع، مشارکت از مبانی کلیدی و حساسی است که نمی توان آن را نادیده انگاشت. کمتر کسی با این نکته مخالف است که مشارکت مردم اساس موفقیت هر طرح توسعه روستایی است.
جهان امروز با مشکل رشد جمعیت مواجه است که یکی از پیامدهای آن کمبود غذا میباشد و تأمین غذای این جمعیت رو به رشد به بخش کشاورزی مربوط میشود. افزایش جمعیت سبب شده است تا کودهای شیمیایی، سموم دفع آفات نباتی، فراورده‌های هورمونی و سایر عوامل خطرزا برای محیط‌زیست به صورت کنترل نشده و بی‌رویه به بخش کشاورزی وارد شوند تا این بخش بتواند به تقاضای رو به رشد مواد غذایی پاسخ دهد. استفاده مناسب از عوامل محیطی و زارعی همراه با تغییر الگوی کشت، از جمله روش‌های مدیریتی است که باعث بهبود عملکرد گیاهان زراعی و پایداری در کشاورزی خواهد شد. کشاورزی سنتی ایران بر پایه استفاده حداکثر از عوامل محیطی بوده و کشت مدرن تک محصولی بر اساس استفاده از حداکثر نهاده ها در یک مدت کوتاه صورت گرفته است. همچنین رویش گیاهان بصورت توأم سابقه طولانی داشته و احتمالاً تاریخ آن به نخستین دوره‌هایی که بشر با کشاورزی آشنا شده بر میگردد. کشت گیاهان زراعی بصورت توأم از مناطق استوایی آغاز شده و به‌عنوان زراعت چندکشتی، مرکب از گیاهان غده ای و دانه ای بیشتر در عرضهای میانی شکل گرفته است.