بازاریابی تولیدات روستایی مستلزم تحلیل بازارها و شبکه بازاری برای تولیدات و خدمات عمده منطقه و نیز اقداماتی برای گسترش فروش، بالا بردن ارزش تولیدات محلی و اصلاح چگونگی دسترسی به بازارها برای تولید کنندگان در نواحی دور افتاده است.
سیاستگذاران انتظارات زیادی برای اقتصاد روستایی غیر کشاورزی (RNFE) دارند. اشتغال رو به رشد و الزامات سرمایه ای اغلب کم، آن را به عنوان راهی برای رهایی از فقر نشان می هد اما شواهد موجود نشان می دهد که رشد غیر کشاورزی مزرعه فقیر به طور خودکار رخ نمی دهد، سیاست گذاران باید اقتصادهای روستایی پرجمعیت را با رشد درآمد غیرمستقیم قوی و نه صرفا اشتغال کم درآمد، تحریک کنند. علاوه بر این، دسترسی به بازارها افزایش داشته باشند، بازارهایی که مانند یک پل مهم فرصت های غیر کشاورزی را افزایش داده و در اختیار روستاییان قرار می دهد .(Haggblade, Hazell, & Reardon, 2010)

جنبه دیگری که به مسئله مبادله سنتی محصولات کشاورزی مربوط میشود، مکانیسم غیر عقلایی حاکم بر بازاریابی فضایی برخی از تولیدات است. به عنوان نمونه به واسطه نظارت اتحادیه صنفی عمده فروشان شهری و تا حدی به واسطه شرایط بازمانده از سنتهای شهری، بخشی از محصولات تولید شده در کرج تنها از طریق بازار عمده فروشی تهران به دست مشتریان در شهر کرج میرسد. هزینه های مضاعف حمل و نقل در طول بیش از 40 کیلومتر و همچنین درصد افزوده عمده فروش واضح است که بر عهده دلالان شهری است. بررسی اشتوبر (1978) در زمینه شیوه بازاریابی تولیدات روستایی و عشایری در منطقه کرمان گویای نتایجی همانند است(اهلرز، 1380: 230).

تولید کنندگان پذیرفته اند که تولیدات مشابه از هزاران مایل دورتر فضای تجاری و بازار آنها را در کشور اشغال میکنند. در این زمینه یک راه حل تکیه بر تنوع موجود در محصولات محلی و شناساندن آن به مصرف کنندگان است. مسئله دیگر در تولید روستایی شناسایی بازار محلی، تولیدات و خدمات با کیفیت در سطوح روستایی است که باید در مقیاس محلی، به آن نگریست و امری مهم و رو به رشد به حساب آید، این مسأله در مطالعات Ray تحت عنوان (اقتصادهای فرهنگی) مطرح شده است(قدیر معصوم و عزمی، 1388: 8).