ما همواره روستاییان را افرادی سخت کوش می انگاریم که دائماَ درحال فعالیتهای بدنی و کارهای سختی مانند کشاورزی هستند، اما در واقع بخشی از زمان روستایی به امور فرهنگی و رسومات ابا و اجدادی خویش باز میگردد، کشور ایران از تنوع اقوام مختلفی به وجود آمده که هر یک از آنها دارای ایده های بسیار خلاقانه در گذر اوقات فراغت خود از گذشته ها بودند و این رسوم را در مراسات و جشنها استفاده کرده و از آن لذت میبرند، اساساُ امور کشاورزی به طور دوره ای انجام میگیرد در نتیجه بخشی از سال به زمان برای فعالیتهای غیر اقتصادی اختصاص میابد.
طی سالیان گذشته و به جهت حفظ این فرهنگ زیبا تدابیری اتخاذ شده است که این رسوم با عنوان بازیهای بومی و محلی پویا بماند، به این جهت نیز با وزارت ورزش تلویحاُ با ایجاد فدراسيون ورزش روستایی و بازی های بومی و محلی موافت کرده است.
امروزه بیشتر بازی ها، سرگرمی ها و ورزش هایی که ما در دنیا مشاهده میکنیم از جلوه ای ویژه و صنعتی شکل گرفته است و بازیهای اصیل، با هویت و ریشه دار گذشته که در فرهنگ، بارورها و تاریخ نیاکانمان بوده کمتر خبری شنیده میشود. نیاز به بازی و فعالیت، عمومی و جهانی است و مرزهای سن، جنس، موقعیت اجتماعی، پایگاه اقتصادی و جغرافیایی و شهر و روستا را در هم می شکند. هر ملتی برای خود بازی و سرگرمی دارد و همه انسان ها دوست دارند درکنار فعالیتهای معیشتی و موظف خود به فعالیتهای بپردازند که ریشه در خواسته ها و تمایلات انها داشته باشد بی انکه ناگزیر باشند خود را گرفتار نتیجه بدست آمده کنند. در این بین ورزش و بازی های بومی محلی نقش بسیارمهمی در ساختار مناطق روستایی دارند و این رویکرد می تواند بر سلامت جسمانی، شناخت هویتها و فرصتهای تعامل اجتماعی ساکنان روستایی نقش تعیین کننده ای داشته باشد(نقوی و همکاران، 1390).
بدیهی است که بهره گیری از ظرفیتهای بازیهای بومی و محلی در توسعۀ پایدار روستایی نیازمند شناسایی و معرفی ورزشهای بومی و محلی و برنامه ریزی دقیق جهت احیا و ترویج این ورزشها در سطح محلی، ملی وحتی بین المللی است(پاپ زن و همکاران، 1395). فرهنگ و تمدن هر نسلی نشئت گرفته از آداب وسنن نیاکان وپیشینیان آن می باشد. پایه واساس اجتماعی، فرهنگی و اعتقادی هر ملتی، ریشه در اعتقادات ومسائل فرهنگی و اجتماعی اجداد آن سرزمین دارد. و پرداختن به سنن و رسوم گذشتگان می تواند، ریشه های فرهنگی و اجتماعی اقوام وملت های مختلف این سرزمین پهناور اسلامی همراه خلق و خو دور و حیات آنان را برای نسل حاضر، بازگو کند. با توجه به پهناوری اقلیمی، و قومی و قبیله‌ای در ایران، انواع بازیها با هدف‌های خاص طراحی شده و میان مردم رایج بوده است.
بالغ بر 150 نوع بازی سنتی در ایران وجود داشته که به مرور زمان و تغییر شیوه‌های زندگی، نسل امروز با بسیاری از آنها بیگانه است. این بازیها در دو گروه فضای باز و فضای بسته تقسیم‌بندی شده و این امکان را برای افراد مهیا می‌کرده‌اند که در هر مکان و شرایطی بتوانند از اوقات خود بهترین بهره را ببرند(همشهری آنلاین، 1399). برخی از آنها به شرح ذیل است:
ارهنگ ارهنگ اسب چه رنگ، استخوان مهتاب، بالا بلندی، بشین و پاشو، تاپ تاپ خمیر، دستمال پشتی، ریگک، اسم فامیل، الک دولک، طناب بازی، شمع و گل و پروانه، کبدی با یک پا، گانیه، گردو شکستم، گرگم و گله می‌برم، لی لی حوضک، وسطی، هفت سنگ، یه قل دو قل، کلا چل چل و ...که برخی بسیار تخصصی و مختص یه ناحیه خاص میباشد.